معرفی الموت،روستای وناش و کینه خاز

معرفی الموت و روستای وناش و همچنین خلاصه عملکرد و فعالیت های ده ساله شورای اسلامی روستای وناش از توابع بخش رودبار الموت

معرفی الموت،روستای وناش و کینه خاز

معرفی الموت و روستای وناش و همچنین خلاصه عملکرد و فعالیت های ده ساله شورای اسلامی روستای وناش از توابع بخش رودبار الموت

تاریخچه روستای کهن و زیبایی وناش از توابع الموت شرقی

منطقه ای که اکنون آن را به نام وناش  می شناسیم با وجود پوشش  گیاهی متنوع اعم از جنگل و  مراتع سرسبز فاقد سکنه بوده است ،تا اینکه فردی به نام شیخ عباس که ساکن سبزوار خراسان بوده خوابی می بیند و اورا برای پیدا کردن محلی با مشخصات منطقه وناش وآرامگاه امامزاده ابوطالب در کنار یک درخت تبریزی راهنمایی  می کند. شیخ عباس عزم خود را جزم کرده و به سوی منطقه ای که در خواب  دیده بود حرکت می کند  و درخت تبریزی  و مدفن مبارک امامزاده را می یابد و با خانواده خود در این مکان سکنی می گزیند و به عنوان اولین متولی امامزاده روستا  اقدام به ساخت آرامگاهی  می کند.

به تدریج افرادی از روستاهای  ورک ، گرمارود ،آتان و طا لقان علاقه مند به سکونت در این محل شدند گفته می شود نام قبلی روستا "بنفشه " یا "بنفش" بوده است که بعد ها به نام  " وناش" معروف می شود.

        البته عده ای نیز عقیده دارند نام وناش را از نام گلی با نام  محلی گل "ونوش "  (گل حسرت) که به فراوانی در این منطقه یافت می شود انتخاب شده است.

 شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و دامداری بوده  و با وجود کوهستانی بودن روستا و نا همواری زمین  ، گندم ،جو و یونجه از محصولات اصلی کشاورزان بود. وجود سه آسیاب  آبی در روستا و اطراف  آن جهت آسیاب گندم  کشت این محصول را به اثبات می رساند. گردو نیز به فراوانی یافت می شد.

به دلیل وجود چشمه های فراوان و حاصل خیز بودن زمین های بالا وناش ( کینه خاز ) عده ای از اهالی  به آنجا مهاجرت کردند و به این ترتیب روستایی به نام کینه خاز که پایین منطقه ای صخره ای – شنی می باشد (خاز ) در فاصله ی 3کیلو متری روستای وناش شکل گرفت.

با افزایش جمعیت دو روستا ،  دامداری و کشاورزی رونق بیشتری  پیدا کرد به طوری که تعداد دامها  به 4000 راس رسید . برای تامین علوفه  زمستانی دام ،از زمین های دو روستا و مراتع اطراف استفاده و ذخیره می کردند.در  تابستان ها نیز در چراگاه ها ی بزرگ روستا که در ارتفاعات مازندران و در نزدیکی دو روستا واقع است به دامداری می پرداختند.

فقدان  امکانات اولیه ی رفاهی نظیر جاده  و مراکز  بهداشتی درمانی و آموزشی سبب شد عده ای از اهالی به اجبار دام های خود را فروختند و به شهر های تنکابن ، قزوین،کرج و تهران مهاجرت کردند و بدین ترتیب دامداری رونق  اولیه خود را از دست داد .

در اولین روزهای انقلاب اسلامی ایران مردم دو روستا مبلغ قابل توجهی وجه نقد  جهت مشارکت در احداث جاده زواارک به وناش به حساب جهاد واریز کردند  ولی جاده ای احداث  نشد .

در سالهای 70 به بعد جاده ای از مسیر " آتان  " به وناش و بالا وناش احداث شد که این جاده نه تنها مشکلات اهالی دو روستا را مرتفع نکرد بلکه موجب بروز مشکلات جدید تری شد از جمله :

·         بالا بودن هزینه حمل ونقل

·          صعب العبور بودن جاده

·         دسترسی مشکل به مرکز بخش ومراکز درمانی و ...

·         جیپ رو بودن جاده

·         تخریب بخش هایی  از مسیر جاده با کمترین بارش

مشکلات فوق اهالی را برآن داشت تا پی گیر احداث جاده ای مناسب تر باشند  .بنابراین  با  پرداخت هزینه  توسط اهالی دو روستا  تا 3کیلومتر جاده  زوارک به وناش ساخته شد  .این کار با مساعدت مسئولین به  صورت پروژه وزارت راه  در آمد و دو روستا ی زوارک و وناش  به هم متصل شد   امید واریم جاده ای ایمن جهت استفاده ی مردم  گشایش یابد.

*پانوشت پانیک

این مطلب یک کامنت  بی نام داشت با این مضمون

حرفهای شما در مورد تشکیل محل فعلی بسیار نقل شده است - اما ظاهرا قبل از آن هم در اطراف محل فعلی افرادی زندگی می کرده اند مثلا در زورک این مساله به وضوح قابل لمس می باشد و یا در البیشاک و حتی به اتل بک هم اشاراتی شده است . نویسنده کتاب ونوس الموت بهروز رمضانی وناشی

تاریخچه روستای کهن و زیبایی وناش از توابع الموت شرقی

منطقه ای که اکنون آن را به نام وناش  می شناسیم با وجود پوشش  گیاهی متنوع اعم از جنگل و  مراتع سرسبز فاقد سکنه بوده است ،تا اینکه فردی به نام شیخ عباس که ساکن سبزوار خراسان بوده خوابی می بیند و اورا برای پیدا کردن محلی با مشخصات منطقه وناش وآرامگاه امامزاده ابوطالب در کنار یک درخت تبریزی راهنمایی  می کند. شیخ عباس عزم خود را جزم کرده و به سوی منطقه ای که در خواب  دیده بود حرکت می کند  و درخت تبریزی  و مدفن مبارک امامزاده را می یابد و با خانواده خود در این مکان سکنی می گزیند و به عنوان اولین متولی امامزاده روستا  اقدام به ساخت آرامگاهی  می کند.

به تدریج افرادی از روستاهای  ورک ، گرمارود ،آتان و طا لقان علاقه مند به سکونت در این محل شدند گفته می شود نام قبلی روستا "بنفشه " یا "بنفش" بوده است که بعد ها به نام  " وناش" معروف می شود.

        البته عده ای نیز عقیده دارند نام وناش را از نام گلی با نام  محلی گل "ونوش "  (گل حسرت) که به فراوانی در این منطقه یافت می شود انتخاب شده است.

 شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و دامداری بوده  و با وجود کوهستانی بودن روستا و نا همواری زمین  ، گندم ،جو و یونجه از محصولات اصلی کشاورزان بود. وجود سه آسیاب  آبی در روستا و اطراف  آن جهت آسیاب گندم  کشت این محصول را به اثبات می رساند. گردو نیز به فراوانی یافت می شد.

به دلیل وجود چشمه های فراوان و حاصل خیز بودن زمین های بالا وناش ( کینه خاز ) عده ای از اهالی  به آنجا مهاجرت کردند و به این ترتیب روستایی به نام کینه خاز که پایین منطقه ای صخره ای – شنی می باشد (خاز ) در فاصله ی 3کیلو متری روستای وناش شکل گرفت.

با افزایش جمعیت دو روستا ،  دامداری و کشاورزی رونق بیشتری  پیدا کرد به طوری که تعداد دامها  به 4000 راس رسید . برای تامین علوفه  زمستانی دام ،از زمین های دو روستا و مراتع اطراف استفاده و ذخیره می کردند.در  تابستان ها نیز در چراگاه ها ی بزرگ روستا که در ارتفاعات مازندران و در نزدیکی دو روستا واقع است به دامداری می پرداختند.

فقدان  امکانات اولیه ی رفاهی نظیر جاده  و مراکز  بهداشتی درمانی و آموزشی سبب شد عده ای از اهالی به اجبار دام های خود را فروختند و به شهر های تنکابن ، قزوین،کرج و تهران مهاجرت کردند و بدین ترتیب دامداری رونق  اولیه خود را از دست داد .

در اولین روزهای انقلاب اسلامی ایران مردم دو روستا مبلغ قابل توجهی وجه نقد  جهت مشارکت در احداث جاده زواارک به وناش به حساب جهاد واریز کردند  ولی جاده ای احداث  نشد .

در سالهای 70 به بعد جاده ای از مسیر " آتان  " به وناش و بالا وناش احداث شد که این جاده نه تنها مشکلات اهالی دو روستا را مرتفع نکرد بلکه موجب بروز مشکلات جدید تری شد از جمله :

·         بالا بودن هزینه حمل ونقل

·          صعب العبور بودن جاده

·         دسترسی مشکل به مرکز بخش ومراکز درمانی و ...

·         جیپ رو بودن جاده

·         تخریب بخش هایی  از مسیر جاده با کمترین بارش

مشکلات فوق اهالی را برآن داشت تا پی گیر احداث جاده ای مناسب تر باشند  .بنابراین  با  پرداخت هزینه  توسط اهالی دو روستا  تا 3کیلومتر جاده  زوارک به وناش ساخته شد  .این کار با مساعدت مسئولین به  صورت پروژه وزارت راه  در آمد و دو روستا ی زوارک و وناش  به هم متصل شد   امید واریم جاده ای ایمن جهت استفاده ی مردم  گشایش یابد.

*پانوشت پانیک

این مطلب یک کامنت  بی نام داشت با این مضمون

حرفهای شما در مورد تشکیل محل فعلی بسیار نقل شده است - اما ظاهرا قبل از آن هم در اطراف محل فعلی افرادی زندگی می کرده اند مثلا در زورک این مساله به وضوح قابل لمس می باشد و یا در البیشاک و حتی به اتل بک هم اشاراتی شده است . بهروز رمضانی وناشی نویسنده کتاب ونوس الموت

تاریخچه روستای کهن و زیبایی وناش از توابع الموت شرقی

منطقه ای که اکنون آن را به نام وناش  می شناسیم با وجود پوشش  گیاهی متنوع اعم از جنگل و  مراتع سرسبز فاقد سکنه بوده است ،تا اینکه فردی به نام شیخ عباس که ساکن سبزوار خراسان بوده خوابی می بیند و اورا برای پیدا کردن محلی با مشخصات منطقه وناش وآرامگاه امامزاده ابوطالب در کنار یک درخت تبریزی راهنمایی  می کند. شیخ عباس عزم خود را جزم کرده و به سوی منطقه ای که در خواب  دیده بود حرکت می کند  و درخت تبریزی  و مدفن مبارک امامزاده را می یابد و با خانواده خود در این مکان سکنی می گزیند و به عنوان اولین متولی امامزاده روستا  اقدام به ساخت آرامگاهی  می کند.

به تدریج افرادی از روستاهای  ورک ، گرمارود ،آتان و طا لقان علاقه مند به سکونت در این محل شدند گفته می شود نام قبلی روستا "بنفشه " یا "بنفش" بوده است که بعد ها به نام  " وناش" معروف می شود.

        البته عده ای نیز عقیده دارند نام وناش را از نام گلی با نام  محلی گل "ونوش "  (گل حسرت) که به فراوانی در این منطقه یافت می شود انتخاب شده است.

 شغل اصلی مردم روستا کشاورزی و دامداری بوده  و با وجود کوهستانی بودن روستا و نا همواری زمین  ، گندم ،جو و یونجه از محصولات اصلی کشاورزان بود. وجود سه آسیاب  آبی در روستا و اطراف  آن جهت آسیاب گندم  کشت این محصول را به اثبات می رساند. گردو نیز به فراوانی یافت می شد.

به دلیل وجود چشمه های فراوان و حاصل خیز بودن زمین های بالا وناش ( کینه خاز ) عده ای از اهالی  به آنجا مهاجرت کردند و به این ترتیب روستایی به نام کینه خاز که پایین منطقه ای صخره ای – شنی می باشد (خاز ) در فاصله ی 3کیلو متری روستای وناش شکل گرفت.

با افزایش جمعیت دو روستا ،  دامداری و کشاورزی رونق بیشتری  پیدا کرد به طوری که تعداد دامها  به 4000 راس رسید . برای تامین علوفه  زمستانی دام ،از زمین های دو روستا و مراتع اطراف استفاده و ذخیره می کردند.در  تابستان ها نیز در چراگاه ها ی بزرگ روستا که در ارتفاعات مازندران و در نزدیکی دو روستا واقع است به دامداری می پرداختند.

فقدان  امکانات اولیه ی رفاهی نظیر جاده  و مراکز  بهداشتی درمانی و آموزشی سبب شد عده ای از اهالی به اجبار دام های خود را فروختند و به شهر های تنکابن ، قزوین،کرج و تهران مهاجرت کردند و بدین ترتیب دامداری رونق  اولیه خود را از دست داد .

در اولین روزهای انقلاب اسلامی ایران مردم دو روستا مبلغ قابل توجهی وجه نقد  جهت مشارکت در احداث جاده زواارک به وناش به حساب جهاد واریز کردند  ولی جاده ای احداث  نشد .

در سالهای 70 به بعد جاده ای از مسیر " آتان  " به وناش و بالا وناش احداث شد که این جاده نه تنها مشکلات اهالی دو روستا را مرتفع نکرد بلکه موجب بروز مشکلات جدید تری شد از جمله :

·         بالا بودن هزینه حمل ونقل

·          صعب العبور بودن جاده

·         دسترسی مشکل به مرکز بخش ومراکز درمانی و ...

·         جیپ رو بودن جاده

·         تخریب بخش هایی  از مسیر جاده با کمترین بارش

مشکلات فوق اهالی را برآن داشت تا پی گیر احداث جاده ای مناسب تر باشند  .بنابراین  با  پرداخت هزینه  توسط اهالی دو روستا  تا 3کیلومتر جاده  زوارک به وناش ساخته شد  .این کار با مساعدت مسئولین به  صورت پروژه وزارت راه  در آمد و دو روستا ی زوارک و وناش  به هم متصل شد   امید واریم جاده ای ایمن جهت استفاده ی مردم  گشایش یابد.

*پانوشت پانیک

این مطلب یک کامنت  بی نام داشت با این مضمون

حرفهای شما در مورد تشکیل محل فعلی بسیار نقل شده است - اما ظاهرا قبل از آن هم در اطراف محل فعلی افرادی زندگی می کرده اند مثلا در زورک این مساله به وضوح قابل لمس می باشد و یا در البیشاک و حتی به اتل بک هم اشاراتی شده است . بهروز رمضانی وناشی نویسنده کتاب ونوس الموت

ونوس الموت

قزوین- کتاب «ونوس الموت» به قلم بهروز رمضانی وناشی تألیف شده است و به تاریخ، جغرافیا و فرهنگ روستای وناش الموت استان قزوین می پردازد. این کتاب منبع خوبی برای شناخت کامل و جامع روستای «وناش» و همچنین روستاهای همجوار آن است.

سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا):مؤلف کتاب «ونوس الموت» تلاش کرده علاوه بر منابع تاریخی، با تحمل سختی‌های تحقیقات میدانی، تمامی زوایای تاریخی، جغرافیایی و حتی مردم‌شناسی روستای وناش را مورد پژوهش قرار دهد.

کتاب «ونوس الموت» در سه فصل و با مقدمه  شمس‌الله غلامی وناشی و همچنین حسین عسگری به چاپ رسیده است.

فصل اول کتاب با توجه به جایگاه تاریخی الموت در ایران و جهان، اطلاعات مختصری نسبت به اوضاع و معرفی الموت در زمینه‌های تاریخی و جغرافیایی شامل راه‌های ارتباطی، موقعیت الموت در تقسیمات جغرافیایی به مخاطب ارائه می‌دهد و همچنین به معرفی بخشی از قلعه‌های حسن صباح و بررسی حمله‌های نظامی به الموت می‌پردازد.

مؤلف در فصل دوم کتاب سعی کرده است تا به طور کامل نگاهی عمیق‌تر به موقعیت جغرافیایی، تاریخی و فرهنگی روستای «وناش» و «بالا وناش» داشته باشد. موضوعات و مسائلی در خصوص پیدایش و نحوه شکل‌گیری، راه‌های‌ارتباطی، اقلیم، جاذبه‌های گردشگری، منابع طبیعی شامل پوشش گیاهی، گیاهان دارویی، معطر و صمغی، جنگل‌ها، قلل و ارتفاعات، چشمه‌ها، رودخانه‌ها و... از جمله مطالب ارائه شده در این بخش است.
مؤلف فصل سوم کتاب را به معرفی همسایگان روستای وناش اختصاص داده است. از‌جمله روستای تاریخی زوارک که در هم‌جواری با روستای وناش قرار دارد.

موقعیت جغرافیایی و تاریخی زوارک و به ویژه قلعه عزالدوله فرزند محمد شاه قاجار، برادر ناصرالدین شاه و زندگی‌نامه منوچهر‌خان زوارکی و تاریخ و دست‌اندرکاران احداث مدرسه زوارک در این بخش مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین در گذری کوتاه، اطلاعاتی را در مورد شهرستان تنکابن مازندران که در همسایگی شمالی وناش قرار دارد ارائه داده است.

مولف سعی کرده است از خاطرات اهالی روستا استفاده کند و تمامی خاطرات و داستان‌های مندرج شده در کتاب بر اساس مطالعه و تحقیق از سالخوردگان و بزرگان روستا به رشته تحریر در آمده است.

بنا‌بر نوشته مؤلف در مقدمه، این کتاب قصد دارد مخاطب را با تاریخ سرزمین‌مان آگاه ساخته و به منظور ترغیب و تشویق جذب گردشگر، کوهنورد، صخره‌نورد و اشتغال‌زایی در منطقه منتشر شده است. هدف دیگر آن، ایجاد آگاهی در نسل جوان محلی نسبت به پیشینه و قدمت محل زندگی خود به منظور ارزش نهادن و تداعی چگونه زیستن، ایستادگی فداکاری، اتحاد و همبستگی، ایثار و گذشت است.

در بخشی از این کتاب آمده است «روستای وناش در مناطق دور افتاده واقع شده است ولی از نظر سکونت‌گاه های انسانی، با توجه به شرایط جغرافیایی، ساختار و ویژگی محیط طبیعی، مطالعه و بازبینی آن از اهمیت برخوردار است. سکونت‌گاه‌های انسانی این منطقه کوهستانی در رشته کوه‌های البرز همچنین روستای وناش، دارای ساختاری هماهنگ با شرایط ویژگی‌های محیطی خود بوده و از گذشته‌های بسیار دور شکل گرفته است. روستای وناش با توجه به ویژگی ها و ساختار محیطی آن یک استثنا در منطقه الموت است. فرهنگ این دو روستا(بالا وناش؛ پایین وناش) که شامل مجموعه‌‌ای از آداب، رسوم، سنت‌ها، تفکرات، اندیشه‌ها و اعتقادات و به طور کلی شیوه زندگی که در طی تجربه تاریخی اقوام شکل گرفته حتی می‌تواند قابل انتقال به نسل‌های بعد و پرداختن به آن می‌تواند درس چگونه آموختن و چگونه زندگی کردن را به ما بیاموزد.  

بنابر اطلاعات کتاب، «وناش» نام دهی واقع در 25 کیلومتری معلم کلیه الموت شرقی، از استان قزوین است و نام‌گذاری آن به دلیل وجود گیاهی به نام ونوس یا همان گل حسرت، در این روستا است. ونوس در اواخر تابستان و اوایل پاییز در اطراف روستا به میزان فراوان می روید. کتاب نیز به همین دلیل، «ونوس الموت» نام گذاری شده است.

کتاب «ونوس الموت» در 540 صفحه و با تیراژ 1000 جلد توسط انتشارات رهام اندیشه کرج، با قیمت 350 هزار تومان در اواخر سال 1401 منتشر شده است.